غلامحسین لطفی: قرار بود در کامیون نوروزی باشم/ ماجرای بغض و گریه در برنامه چهل تیکه
تاریخ انتشار: ۴ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۳۵۲۹۵۱
کارگردان سریال "آئینه" و بازیگر سینما و تلویزیون درباره کرونا، گفت: من به حرف پزشک گوش میکنم؛ دلم برای پشت صحنه تنگ شده، قرار بود در سریال "کامیون" نوروزی باشم اما نشد. "پایتخت" را دیدم و دوست داشتم در این سریال بازی میکردم. ۰۴ فروردين ۱۳۹۹ - ۱۰:۳۰ فرهنگی رادیو و تلویزیون نظرات - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در قزوین زندگی میکند، پاهایش را فیزیوتراپی میکردند اما "کرونا" اجازه نداد دورهاش زودتر تکمیل شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
زمانی خبری از واسطه و سفارش نبود بیشتر تهیهکنندگان کاربلد به سراغ کارگردانهای کاربلد، فیلمنامهنویسان و بازیگرانی میرفتند که حرفهایی برای گفتن داشته باشند. نه اینکه در روزگارِ امروز سینما و تلویزیون، یک عدهای همیشه هستند، هر شبکهای را بزنیم آنها را میبینیم و عدهای هم خانهنشین شدهاند. این اتفاق هم برای بازیگران و فیلمنامهنویسان و حتی دوبلورها و گویندگان و مجریان هم افتاده است.
این روزها که سریال "خانه به دوش" را تلویزیون پخش میکرد و البته "پدرسالار" و "زیر بازارچه" و خیلی از نوستالژیهای دیگر روی آنتن رفتهاند یاد آن خالقان و بازیگران کاربلدی افتادیم که این روزها خبری از آنها نیست. قطعاً نام "غلامحسین لطفی" نه به خاطر کاراکتر "اصلان" بلکه به خاطر سریال "آئینه" دهه 60 که خاطرات دهه اول انقلاب را برای بسیاری تداعی میکند. البته قدرت کارگردانی لطفی هم به چشم مخاطب میآید که با آن ابزار کم و تجهیزات ضعیف گذشته چنین اثر درخشانی برای تلویزیون رقم خورد؛ امروز خلأ آن نوع پرداخت به حوزه خانواده احساس میشود.
یا وقتی نقش غلامحسین لطفی به عنوان باجناق "ماشاالله- حمید لولایی- "خانه به دوش" روی آنتن میرود به قدرت بازی او پی برده میشود که چقدر جای این تلاشها و دلسوزیها در ارائه بهترین بازیها خالیست. امروز که پول میدهند بازیگر شوند و امثال لطفیها که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغالتحصیل شدند. چرا نباید تلویزیون و سینما از تجربه و تحصیلات او بهرهبرداری کنند؟ چرا باید یک عده خاص همیشه باشند و آنها بگویند که باشد یا که نباشد! در صورتیکه پیش از این مدیرانی در صداوسیما و سینما حضور داشتند که در تصویب فیلمنامهها و طرحهای تلویزیونی و سینمایی هم سختگیر بودند و هم نمیگذاشتند کاربلدها آنقدر کمرنگ شوند.
غلامحسین لطفی سالهاست دیگر در سریالها و فیلمهای سینمایی حضور ندارد. بازیگر و کارگردانی که وقتی سال 1364 سریال "آئینه" را ساخت روز دوشنبهها هنگام پخش، خیابانها خالی از رفت و آمد میشد. امروز هم به این نوع سریالسازیها نیاز داریم؛ که بگوییم خیابان خلوت شده و یا مردم در قرنطینه پایشان سفتتر شده است. و یا حتی کمتر به سراغ فضاهای مجازی و حتی به ماهواوره سر میزنند. این قدرت فیلمسازی را پیش از این در بسیاری از فیلمهای تلویزیون دیدهایم که "آئینه" هم جزوی از آن است. کاری که به قول «غلامحسین لطفی» کارگردان این سریال چندین بازیگر را توانست معرفی کند.
"آئینه" در هر اپیزود مشکلات و مسائل اجتماعی حول محور خانواده را مطرح میکرد؛ مضامینی همچون مادرزن، مادر شوهر، همسایگی، روابط مالک و مستأجر، خرافهگرایی، بهانهجویی، توقع بیجا، دهانبینی و بیمسئولیتی و غیره. در پایان هر اپیزود هم روشهای ساده بهتر زندگی کردن، در سکانسی هم تحت عنوانِ «زندگی شیرین میشود» امید و نشاط خانوادگی به جامعه القاء میشد. اما الان خبری از این نوع پرداختها نیست؛ هرچه میبینیم تلخکامی و ناامیدی است. شاید تولید و پخش سریالی مثل "سرگذشت" شبکه 1 بازگشتی به این دوران باشد که چقدر اپیزودسازی یا همان "مجموعهسازی" تأثیرگذار و به دردبخور است. قالب نمایشی که تلویزیون فراموش کرده و کمتر به سراغش میرود؛ چقدر میتوانست مثل "کلانتر" و "کارآگاه علوی" با ژانر پلیسی و جنایی جذابترش کند.
غلامحسین لطفی را شاید مخاطبین بیشتر به «جیببرها به بهشت نمیروند» و «خانه به دوش» بشناسند اما او هم خالق «آیینه»، «پاکباخته» و «سرخپوستها» است و هم کارهای به یادماندنی چون «دلیران تنگستان»، «محله برو بیا»، «پول کثیف»، «پژمان» و «بچههای نسبتاً بد» را برای تلویزیون بازی کرده و در سینما هم او را بیشتر به «سرب» مسعود کیمیایی، «پرده آخر» واروژ کریممسیحی، «مرد آفتابی» همایون اسعدیان، «بازیگر» محمدعلی سجادی و «خفگی» فریدون جیرانی میشناسند. البته که این بخشی از هنرنماییهای این هنرمند پیشکسوت عرصه سینما و تلویزیون است؛ آخرین کاری که از او روی پرده رفته نامش «خفگی» است و سریال «ما فرشته نیستیم» فلورا سام هم آخرین کار تلویزیونی او به شمار میرود. و البته آخرین تصویر تلویزیونی از این روزهایش به برنامه "چهل تیکه" و بغض و گریه لحظات پایانی برنامه برگردد.
او اعتقاد دارد وقتی عصا به دست بود و کنش و واکنشهای مردم را میدید ناراحت میشد؛ چون دوست ندارم مردم مرا در این ظاهر ببینند و ناراحت شوند. دوست دارم همیشه با هنرنماییهایم مردم را خوشحال کنم. درست است این روزها نیستم و یا کمتر مرا در نقشهایی میبینند اما آکتور را هیچکس نمیتواند فراموش کند و کارنامهاش همیشه جلوی دید همگان است. من نیستم شاید برای این است که در محور باندبازیهای برخی قرار ندارم؛ هرگز برای نقش و کار به کسی مراجعه نکردم و هرگز به روابط خاص هم آشنایی نداشتم.
لطفی با اشاره به اینکه امروز یک عده خاصی کار میکنند که با روابط در سینما و تلویزیوناند، هر شبکهای یا هر فیلم سینمایی را هم ببینیم آنها را میبینیم، تصریح کرد: شاید در همه شبکهها باشند و در همه فیلمها قرارشان بدهند اما کسی در مدارِ بازیگری، با سفارش و رانت ماندگار نمیشود. بازیگر و کارگردان باید جامعهشناس خوبی باشند تا کارهای خوبی خلق شود. من برای کارگردانیام جامعه را خوب دیدم و حتی برای اکتهای خوب، به کاراکترهای نزدیکش در جامعه نزدیک شدم؛ این کارها باعث میشود تا آثار ماندگارتر شوند. وقتی "آیینه" شکل گرفت که من خودم را به جامعه نزدیکتر کردم و ببینید هنوز هم درباره خانواده آنقدر موشکافانه و دغدغهمند کار نمایشی سااخته نشده است. مشکل تلویزیون و فقدان جذابیت و تأثیرگذاری برنامهها و سریالها است که کمتر به خانوادههای ایرانی توجه میکنند.
وی در خصوص حضورش در برنامه "چهل تیکه" و بغض و گریهای که مدتها تیتر فضای مجازی بود، گفت: قبلاً هم گفتهام هیچوقت ناراحت نشدم چرا به "دورهمی" نرفتم؛ چون یادم میآید در مجموعه "نود شب" مهران مدیری بازی میکردم آرامآرام نقشم کمرنگ شد. آن رفتار غیرتخصصی همیشه در ذهنم باقی ماند؛ روزی که مرجانه گلچین به این برنامه رفت اسم هر هنرمندی که میآمد به «دورهمی» دعوت میشد. نامم آمد اما دعوت نشدم. البته شاید دعوت هم میشدم نمیرفتم! برنامه "چهلتیکه" از من خواستند و دعوت کردند و من رفتم. وقتی عصا دستم بود و واکنشهای مردم را میدیدم دست خودم نبود و ناخودآگاه گریهام گرفت. مردم دوست ندارند هنرمندشان را این طور ببینند؛ تصویر "اصلان" در سریال "خانه به دوش" را دارند. چرا امثال ما که تحصیل کردهایم باید بیکار و خانهنشین باشیم.
بسته نوروزی رادیو و تلویزیون تسنیم/ سوم فروردین با "سرخپوست" و "وای آمپول"برنامه نوروزی شبکه افق با رادیو/ جزئیات دیگر برنامههای تلویزیونیتبلیغات وقتنشناس در تلویزیون/ چرا آنقدر آگهیهای بازرگانی آزاردهندهاند؟این بازیگر سینما و تلویزیون، گفت: من دلتنگ پشت صحنه رفتنم؛ انتقاد به رویه سریالسازی و روابط خاص دارم اما همیشه دغدغهام این بوده که کارهایی را تلویزیون میتوانست بسازد و انجام دهد و مردم و جامعه را دگرگون کند. ما نیاز به مفاهیم اخلاقی و خانوادگی در سریالهای تلویزیون داریم؛ چقدر درباره واژه دروغ کار ساخته شده که چرا این رذیلت اخلاقی خانمانسوز است و فجایعی که برای آدمها و زندگیهایشان بوجود میآورد؟
لطفی درباره سریالهای نوروزی تلویزیون، خاطرنشان کرد: سریال "پایتخت" را دیدم که دوست داشتم در این سریال بازی میکردم. البته جزو هنرپیشههایی نیستم که خودم را به پروژهای تحمیل کنم. یکسری هنرمندان مشترکی در همه پروژهها میبینیم که این خیانت به آدمهایی است که به آنها نوبت کار نمیرسد. مخاطب هم خوشش نمیآید آنقدر آدمهای تکراری ببیند؛ عمده اینها هم توانایی متفاوت بودن را ندارند که در نقشها و بازیهایشان این تفاوت را به منصه ظهور برسانند.
تصمیمگیرندگان در تلویزیون باید جامعهشناسی و مردمشناسیشان خوب باشد؛ جامعه و جنس آدمها و اقشار و اندیشههایشان را بشناسند.
او با اشاره به اینکه قرار بود در سریال "کامیون" مسعود اطیابی باشد، توضیح داد: دلم واقعاً برای پشت صحنه تنگ شده و در "نارگیل" با ناتوانی تمام بازی کردم؛ نقش اصلی فیلم "نارگیل" را دارم. قرار بود در سریال "کامیون" باشم اما فضایی فراهم شد که منصرف شدم. بعداً اطیابی با من کار میکرد او را دیدم به من گفت جایت در این پروژه خالی است. با مهدی هاشمی هم دیدار کردم و حتی لباس و بقیه مقدمات حضورم فراهم بود اما به دلایلی منصرف شدم.
لطفی درباره کرونا و اتفاقاتش، گفت: من جزو آدمهاییام که به حرف پزشک گوش میکنم؛ اصلاً بیرون نمیروم و همه کارهایم و خریدهایم را الکترونیکی انجام میدهم. خودم هم آشپزی بلدم؛ فیزیوتراپی میکردم که به دلیل "کرونا" قرار شد فیزیوتراپ بعد از این اتفاقات دوباره بیاید و درمان را از سر بگیرد. مردم باید بدانند بیرون بروند یا کرونا میدهند و یا از بقیه میگیرند؛ هر دو طرف خطر است.
انتهای پیام/
R1515/P/S4,1430/CT3 واژه های کاربردی مرتبط ویروس کرونا سینمای ایران سریال پایتخت سریال ایرانی عید نوروز شبکه های سیمای جمهوری اسلامی ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران رسانه ملی تلویزیونمنبع: تسنیم
کلیدواژه: ویروس کرونا سینمای ایران سریال پایتخت سریال ایرانی عید نوروز شبکه های سیمای جمهوری اسلامی ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران رسانه ملی تلویزیون ویروس کرونا سینمای ایران سریال پایتخت سریال ایرانی عید نوروز شبکه های سیمای جمهوری اسلامی ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران رسانه ملی تلویزیون سینما و تلویزیون غلامحسین لطفی خانه به دوش سریال ها روی آنتن پشت صحنه چهل تیکه فیلم ها آدم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۳۵۲۹۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حرفهای جنجالی بازیگر مشهور که صداوسیما اصلا قبول ندارد
اعتماد نوشت: بهنام تشکر بهتازگی در برنامه «زودیاک» که در شبکه نمایش خانگی پخش میشود، حضور یافته و از بازیگران اصلی است.
گفتوگوی زیر به این مناسبت با او انجام شده است.
دلیل حضورتان در برنامه زودیاک، علاقه به بازی مافیاست یا حضور در یک گیم شو به عنوان یک تجربه متفاوت در قالب تصویر؟
من بازی مافیا را دوست دارم و از اولین نفراتی بودم که در تلویزیون مافیا اجرا کردم و گاد بازی بودم. هرچه سریهای جدیدتری از مافیا تولید شد، نقشهای بیشتری روی کار آمد که برای من جذاب بود. زودیاک هم سناریوی جذاب و متفاوتی داشت و وقتی دوستان دعوت کردند تصمیم گرفتم که در برنامه زودیاک باشم.
گرداندن بازی مافیا را بیشتر دوست دارید یا بازی کردن را؟
گرداندن بازی را بیشتر دوست دارم. اینکه سفید باشم برایم لذتبخشتر است.
نظرتان در مورد مدل اجرا و گردانندگی محمد بحرانی در زودیاک چیست؟
محمد را خیلی زیاد دوست دارم و به نظرم در هر جایی که قرار میگیرد، مخاطب همراهش است. فکر میکنم در فصل اول زودیاک، کمی با احتیاط گرداندن بازی را پیش میبرد و مراعات بازیکنها را میکرد. اطمینان دارم که خودش هم به این فکر کرده و در فصل دوم، به تغییر مدل گردانندگی بازی فکر کرده است.
از تجربه کار در نمایش خانگی و تفاوتش با تلویزیون بگویید؟
من تقریبا جزو اولین نفراتی بودم که نمایش خانگی را با سریال ساخت ایران تجربه کردم. ساخت ایران اولین سریالی بود که به صورت دی وی دی منتشر شد. این دو مدیا، تفاوتهای مشخصی دارند. محدودیتهای صدا و سیما، فیلمنامههایی که تثبیت میکند، ناظران پخشی که دارد با نمایش خانگی متفاوت است. فضای کار در پلتفرمها راحتتر است و به این واسطه، کارگردانها، نویسندهها به تبع آن بازیگران دستشان در کار بازتر است. اینها مواردی است که همه میدانند و البته خیلی هم پیچیده نیست.
به عنوان کسی که بخش زیادی از تجربیات کاریاش را به نقشآفرینی در سریالهای تلویزیون اختصاص داده، ممکن است که شما هم مثل خیلیها، نگران حال این روزهای تلویزیون باشید. از نظر شما تلویزیون چطور میتواند به وضعیت سابقش برگردد؟
تلویزیون باید به همه نظرات مردم توجه کند و برای همه اقشار مردم برنامه بسازد، نه فقط برای عدهای خاص. مدیران تلویزیون فعلی، تمرکزشان را بر چیزهایی گذاشتهاند که فقط و فقط خودشان قبول دارند در حالی که خودشان هم خیلی خوب میدانند که بخش زیادی از مخاطبشان را از دست دادهاند و به نظر میرسد که با این شیوهای که پیش میروند، خیلی هم برایشان مهم نیست. امیدوارم که این مدیران عزیز، تجدیدنظری در روند سیاستگذاریشان داشته باشند که تلویزیون مثل دهه هشتاد یا حتی اوایل دهه نود، دوباره به اوج خودش برگردد و با سریالهای پرطرفداری مثل ساختمان پزشکان و دودکش و باقی سریالهای خوب و موفق، مردم و مخاطب را برای خودش حفظ کند. من فکر میکنم مردم هنوز هم انتظار دارند تلویزیون به رسانه اصلی و ملی همه افراد جامعه تبدیل شود.
به سریال ساختمان پزشکان اشاره کردید؛ تیم سازنده این سریال، تجربیات خوبی در تلویزیون رقم زدند. به نظرتان جای خالی چهرههای دهههای قبل چقدر در تلویزیون احساس میشود؟
به نظرم بیشتر از جای خالی کسانی که در آن سریالها یا برنامهها کار میکردند، جای خالی برنامههایشان احساس میشود. این وضعیت، نتیجه مدل تصمیمگیری فعلی است. اتفاقا همان عوامل الان تجربیاتشان بیشتر شده و ممکن است در شرایط مطلوب، خیلی بهتر از قبل کار کنند. باز هم تأکید میکنم که تصمیمات تلویزیون مهم است و به نظرم خیلی هم جرات و جسارت ویژهای نمیخواهد. به هر حال آن برنامهها و سریالهای خیایان خلوت کن در همین تلویزیون، تولید و پخش شدهاند.
ترجیحتان کار در فضای کمدی است یا جدی؟
در حال حاضر به فضای کمدی نمیتوانم فکر کنم و راستش اصلا کمدی در من گم شده و دلایلش را هم همه میدانیم. اما به دور از شرایط فعلی، فضای جدی و درام را بیشتر دوست دارم.